Bir humma misali aşkım, özlemini çektiği
Uzattıkça uzatacak şeyler her daim illeti.
Hastalığı azdıracak şeylerle beslenir,
Sayrı ve hırçın iştahının keyfiyle ilgilenir.
Mantığım, aşkımın öfkeli hekimi,
Öğütlerini dinlemedim diye terk etti beni.
Kabul: derman istemeyenin arzusudur ölüm.
İyileşmek hayal olunca, mantıktan da oldum,
Ve sonsuz huzursuzlukla çılgınca deliye döndüm.
Bir delininki gibi düşüncelerimle sözlerim,
Yanlış doğru, faydasızca rastgele söylerim.
Hak ettim ama, yalan yere yemin etmiştim:
Aktır demiştim yüzüne cehennem karasıyken
Parıltılıdır demiştim fikrine gece misali karanlıkken.
William Shakespeare (1564-1616)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 24.8.2007 06:05:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 147 by William Shakespeare My love is as a fever, longing still For that which longer nurseth the disease, Feeding on that which doth preserve the ill, The uncertain sickly appetite to please. My reason, the physician to my love, Angry that his prescriptions are not kept, Hath left me, and I desperate now approve Desire is death, which physic did except. Past cure I am, now reason is past care, And frantic mad with evermore unrest. My thoughts and my discourse as madmen's are, At random from the truth vainly expressed, For I have sworn thee fair, and thought thee bright, Who art as black as Hell, as dark as night.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!