Az kalsın gidiyordum bu hayattan bıkarak,
Oysa yaşamak için sebepler ne de çokmuş!
Bağırıp duruyordum yeri, göğü yıkarak...
Gördüm ki feveranın hiç de gereği yokmuş!
Alıyorsan mest olup kokusunu güllerin,
O renkler, o güzellik gör ne büyük emektir...
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
