Az kalsın gidiyordum bu hayattan bıkarak,
Oysa yaşamak için sebepler ne de çokmuş!
Bağırıp duruyordum yeri, göğü yıkarak...
Gördüm ki feveranın hiç de gereği yokmuş!
Alıyorsan mest olup kokusunu güllerin,
O renkler, o güzellik gör ne büyük emektir...
Duyuyorsan sesini şakırken bülbüllerin,
Yaşamak için pek çok sebebin var demektir!
Çekiyorsa ciğerler doğadan bol nefesi,
“Halk içinde muteber” olmasa da özdür o...
Dupduru pınarlardan akan suların sesi,
Ne gönülleri okşar, ne bitmeyen sözdür o...
Dirilişin sembolü ilkbaharı yaşarken,
Kırlarda menekşenin hazzına doyulur mu?
Zümrüt çimenlerinde bir kuzuyu okşarken...
Bu sevgi üzerine bir değer koyulur mu?
Elinde fırçasıyla uçarken kelebekler,
Gökkuşağıyla her gün boyarken çiçekleri...
Bilmem ki insan başka yaşamaktan ne bekler,
Her gün göze batarken hayatın gerçekleri?
Okşasan bir yetimin başını şefkat ile,
Yaşamayı sevdiren bir sevdaya tutulsan...
Bir fidana su versen gök yarılırken bile!
O zaman istersin ki dünyada unutulsan...
Oysa yaşanan süre ne kısalır, ne uzar...
Yaratan ne yazmışsa insan onu yaşarmış.
Takdiri bozsa, bozsa ancak mabudun bozar!
Derler ki; “İnsan beşer, arada bir şaşarmış! ”
Antalya–2012/03
TDK:
feveran: Birdenbire öfkelenme, köpürme, parlama
mabut: Kendisine tapılan varlık.
Kayıt Tarihi : 2.4.2012 20:03:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yüreğinizin sesini mükemmel yansıtmış sınız
Duygular berrak ve satır geçişleri mükemmel
ve yürek sesi özgürce dizelere dökülmüş,
kutlarım.Mutluluk ve sağlık dileklerimle...
Selam ve saygılar...
TÜM YORUMLAR (24)