145 İflah Olmaz Şairim

Güzel bir göz taktı beni peşine,
Sürür gider bilmem nere ahirim?
Rastlamadım bu âlemde eşine,
Yanarım, hoş görünse de zahirim...

Aklım aldı hem de bir çift yeşil göz...
Ne laf anlar ne de dinler tek bir söz!
Her bakışta içim dolar sanki köz,
Ben ömrümü çürütmekte mahirim...

Gece gündüz gözlerimde bir o var...
Meftun oldum anlamaz ki nazlı yar!
Ey Allah’ım n’olur beni sen uyar!
Uyku tünek kaybettim ben sahirim...

Hiç görmedim böyle güzel gözlüyü,
Huri midir nedir melek yüzlüyü?
Bir dinledim baldan tatlı sözlüyü,
O, Zühre’yse sandım ki ben Tahir’im...

Kim demiş ki sevdayı hiç bilmem ben?
Geceleri uykuları bölmem ben…
İnanmayın dersem; “aşktan ölmem ben! ”
Ben sevdadan iflah olmaz şairim...

Antalya–2012/03

TDK:

Ahir: son, sonunda, akıbet
Zahir: dış görünüş
Meftun: tutkun, gönül vermiş, vurgun
Sahir: (sahurdan) geceleri uyumayan, uykusuz
Zühre: Tahir’in gözdesi, çoban yıldızı, Venüs

4+4+3=11 li hece vezni... Abarttıysam bağışlayın.