142 Gurbet Şiiri - Halil Şakir Taşçıoğlu

Bıraktım sılada canı, cananı;
İçime kurt gibi yerleşti gurbet!
Kalmadı hayatın hiç heyecanı,
Canımla, tenimle birleşti gurbet...

Hasret acı diye özlediklerim,
Yıllardır yolunu gözlediklerim,
Duruyor kalbimde gizlediklerim;
Durmadan benimle hırlaştı gurbet...

Bir ayağım gitti, biri gitmedi…
Sılayı özlemim bir an bitmedi!
Her gün yad etmeler bana yetmedi,
Başımda bembeyaz kırlaştı gurbet...

Sönmedi içimde sıla ateşi!
Unutmak ne mümkün dostu, kardeşi...
Başıma vurunca hep üçü, beşi!
Gönlümde köz olup korlaştı gurbet...

Bana gurbet oldu, evlada sıla…
Vermedim orda bir milim fasıla.
Doyduğum yer oldu bütün hasıla!
Görmek isteyince körleşti gurbet...

Hep özleyip durdum sıla yolunu,
Hiç bitiremedim gurbet yılını…
Rabbım kavuştur şu garip kulunu;
Ben hayal ettikçe sırlaştı gurbet...

Naçar kalıp büktüm kıldan boynumu,
Selamla doldurdum açıp koynumu...
Bana kaderimin bir oyunu mu?
Aşmak istedikçe surlaştı gurbet...

Geldikçe aklıma en küçük anı...
Yanıp yad ederim cennet vatanı!
Kalmadı hicranın çekilir yanı!
Hendek aşmaktan da zorlaştı gurbet...

Antalya-2012/04