1400-kur'an Yılı

Kelimât Rabb’e ait, ne bir noksan ne zait,
Bekleniyordu zira, haber verdi Bahira.
Kulak veren hitaba nâs içinde en sait,
Dağ dayanmaz Kitap’a, Nebi’ye teslim Hira.

Taşıyanlar onurla, kalp ve sûreten bâhir,
Başa çıkamaz Nur’la hiçbir kâhin ve sâhir!

Önce muhatap Resul, böyle ilahi usul,
İtaatkâr olanlar; ilim irfan dolanlar.
Hak ederek Cenneti, gerçekleşirse vusûl,
Müstesna zevk, halveti; tadını bulan onlar.

O’na göre davranan iki dünyada tâhir,
Necat bulur donanan, ekseriyet-i kâhir.

Kârilerine rehber, gönderen Allah ekber,
Mucizelerin şahı, kesin dindirir âhı.
Geçmişten atiye dek, insana ekmel haber,
Fikrî zulümâtın tek; en aydınlık sabahı.

Ömrümüzün kullanma kılavuzu bu zâhir,
Yaşayan O’na muhtaç iptida ve hem âhir.

Kitap’tan kopan beter; amelsiz, düşer ebter,
Mevcudât birer âyet, Hakk’a delil nihayet.
Okumayan cühela, hayvandan öte kemter,
Küfre olan müptela bulamaz ki hidayet.

İnancıyla her âmil, Yüce Mevlâ’dan fâhir,
Mümin olanlar kâmil, Kelamullah’la mâhir.