14 Subat Şiiri - Mehmet Yılmaz

Yine geldi 14 subat...
Ama ben gene sensizliğinle başbaşa kaldım.
Düşünüyorum seni arayan, sana bakan caresiz bakışlarımı,
Sana dokunamayan o bombos ellerimi,
Seni öpemeyen o dudaklarımı,
Bir bilsen nasıl içim acıyor,
Nasıl canım yanıyor,
Yalnızım bile bana kahrediyor...

Gözyaşlarım yalnızlığıma acıyor,
Yanan yüreğime bir damlada olsa kendini bırakıyor,
Sensizliğe ağlıyor,
Yalnızlığıma ağlıyor,
Caresizce cırpınışıma ağlıyor,
Ama ne fayda o da seni geri getiremiyor...

Bir 14 subat daha sensiz geciyor,
Adına sevgililer günü denmiş,
Askların tazelendiği bir mutluıluk günü denmiş,
Ama içimi acıtan bu kahroloşumu yenememis,
Sanki beni hiç ama hiç sevmemiş...

Şimdi o günde sıradan bir günden farkısız,
Çünkü yüreğim gene sensiz, gene yalnız.
Adı 14 subat boşver sen de beni bir kenara at,
Zaten yalan, kalles bu hayat.
Bırak bu günümüde 'yalnizligimla' yasat...
(14/02/2004)