14 Şubat (2009) Şiiri - Zafer Özkay

Yine geldi 14 Şubat yine bir sevgililer günü,
Ayrılığımızın 7. yaşını doldururken,
Gözümde yaşlar dilimde isyanlar,
Yüreğimde kor yangınlar var,
Beynimde kopar fırtınalar.

Bu 14 Şubatta yine sen yoksun,
Yine yalnızım yine içimde tarifsiz,
Kanayan bir yara, tuz basacak kimsem yok.
Bana destek olan tek şey, meyhane köşelerinde
Şişeler, her çığlık attığımda her nefesim daraldığında,
Adını her andığımda, ellerimi kanatırcasına vururum duvarlara.

Yine yalnızım bu 14 Şubatta,
Yine çaresiz yine umutsuz yine mutsuz,
Kimse bilmez görmez halimi belki günün birinde,
Piyango vurur kim bilir, belki de tek başıma yaşlanırım.
Kumarda kaybeden aşkta kazanır derler, ben ne kumarda
Ne de aşkta kazandım hiç muradımı alamadım.

Galiba gözümde yaş kalmayacak,
Yüreğim bir daha yanmayacak,
Sayende bir taş olacak,
Ellerim duvarlara vurmaktan tutmayacak,
Belki de artık hiç güneşim doğmayacak,
Doğacak güneş belki de kabrimi ısıtacak,
Bir daha 14 Şubat olmayacak.

10 Şubat 2009