14.07 Şiiri - Filiz Bülbül

“ Ellerini tutsam yalnız, dünyayı turlasak
Kaybolunca kokun bana seni getirse turnalar
Bir taş vardı tam şuramda, oturdun oraya,
Durmam burada, gelirim artık nereye olursa

Öldürme beni, süründürme, yürüyelim el ele
Bir öpüşün şifa olur, güç verir gövdeme
Ellerin diyorum yalnız, tutunsam gölgene
Ve gitsek buradan dönmesek hiç geriye

Savaşın ortasındayım sanki, silahın gözlerin
Göremedim seni, sanki bunca zaman boşuna varmış gözlerim
Katilim olsan sesim çıkmaz, boynumu kavrayacaksa ellerin
Ve aynı şehirde böyle gurbet hasreti çekmedim

Ateş olmuş alnıma nemli bezsin, şifasın
Yatağımda yastığım, sabaha karşı duamsın
İçimden konuşsam, dışımdan duyarsın
Ne büyük nimetsin sen, unutturuyorsun yarına dair kaygımı

Gülmüyorsa gözlerinin içi, kırılsın aynalar
Kader iyi kötü güldürüyor ikimizi sırayla
Yanımda sen ol isterim, benim olsa tüm fırsatlar
Seni ilk gördüğüm anda bir tokat indi suratıma

Büyük bir sızı olur içime, yanımdan ayrılışın
Sanki kırk yıldır benimlesin öyle bir tanışıklık
Kör ediyor günden güne gözlerinin ışığı
Ve ben ne önümü görüyorum aşktan ne solumu, ne sağımı

Adımınla yankılanır gittiğin gün bu şehir
Göz kapaklarımın içinde resmin, sen kimin eserisin?
Gitmekle başlayan her cümle içimde devleşir
Gülüşünden uzak geçen her mevsim kış olur, içimi titretir..”