Halüsinasyon Şiiri - Çağatay Türkgülü

Hatırlamıyorum saat kaçtı, üstümde ne vardı
Böyle günler hep olur, nefret edene dek uzardı
Sanki ben yarım kalan bir şiirdim
Şairimin son sahnesi de intihardı

O geceyi özel kılanı pürüzsüz hatırlarım hâlen
Eski bir şarkı dinliyordum gözlerim dolarken
Küçük bir kız gelmişti, nereden bulduysa beni
Yere düşmüş, dizini kanatmış aşka koşarken

Durdum bir süre, bilemedim ne yapılırdı
Babam öğüt verir, annem olsa sarılırdı
42 yıldır görmemiştim onları gerçi
Durdum, belki hareketim kızı acıtırdı

Oturduk, o arada ıslanan yanaklarını silerken
“Sevdim sandım, yanılmışım” dedi birden
“Bu canımın ilk yanışı değil aslında,
Ama her seferinde düşmek sıktı inceden”

Kıza ilk defa gerçekten baktım o anda
Üzgündü, omuzları düşmüş, elleri kucağında
Çok kıskandım, zira hissediyordu hâlâ
Kalktım, kahve getirdim eski kırık bir fincanda

Bana ufak gelen fincanı iki eliyle tuttu anca
Dudaklarına götürdü zifir gibi kahveyi usulca
Bir şeyler mırıldandı, teşekkür etti galiba
Bir sigara yakıp kıza baktım uzunca

“Yaranı iyileştiremem” dedim o an
“Ama bende de var aynı hatıralardan,
Kabuk bağlar hissetmezsin artık” derken lafımı kesti
“Hissetmem gerek, olmak istemem onlardan”

Öldüm sandım birden, kalbim atıyormuş meğer
Gücümü topladım, düşündüm ‘buna değer’
Kalktım, gittim, sarıldım, sarıldım, sarıldım…
Yalnız yaz gecelerimin en güzeli olmuş meğer
Yalnız kalmazmışım, çocuk olsaymışım eğer