132 gün Şiiri - Tolgacan Yıldız

Görmedi gözlerim seni , bir sene-i devri bıraktım ardımda,
Gülmedi yüzüm gittin gideli atlattım sandımda,
Kendi kendime yaralarımı sardığımı sandımda,
Tam bir sene-i devrinde yine hasretinle yandım ya.

Bir çift hoş sözüne kandım ya, gel dedin yanına vardım ya,
Senli düşlere daldım da, sensizliğe kaldım ya,
Her işte bir hayır vardır da..
Sensizlikten içim yandı yar.

Bahanelerle kendimi avutmaya çalışırken,
Yokluğunda ızdıraba boğulurum,
Güçlü durup gülücükler saçmaya uğraşırken,
Hüznünle gece, yüzünle güneş, aşkınla kaç sene daha yorulurum.

Ben senin bana olmayan aşkına yenildim,
yüzotuziki gün oldu kokunu duymayalı ben galiba delirdim,
Halbuki sen gel desen kilometreler aşar gelirdim,
Sensiz hiç tad almadım hayattan her gece düşlerime gelirdin,
Ben kaçmaya çalıştıkça aşkından olmadı, yapamadım çünkü ben ebediyen senindim.

Bir gün aşkın biterde gerçek sevgiyi ararsında geç olur,
Sanma..
Kendini sevgiden azade sanma,
Sana sevgim hiç azalmadı fakat hasretine sabrım kalmaz,
Ne fayda , ne çaba, mutlumusun şu anda?
Gel yanıma, sarıl boynuma, unutalım her şeyi bir anda.