13 Kalbim Morg Kuyruğu 7. Şiir

13 eski sevgili,
13 farklı hikâye…
Ve hepsinin baş ucuna aynı misafir: Azrail.
Ama bu kez korkunç değil,
belki de…
Şairin eski aşklarını bir bir kalbinden almaya gelen bir hafıza hırsızı gibi.

Bekleme salonu sessizliğe büründü,
saat durmuştu ama içimdeki çan hâlâ çalıyordu.
Azrail içeri girdi
ne kefen, ne de orak vardı elinde.
Sadece bir yokluk…
bir karanlık,
bir tanıdık.

Birinci elini tuttu önce.
“Hazır mısın?” dedi Azrail.
..., gülümsedi:
Teneffüs zili çoktan çaldı.
Ve gitti.
İlk gidişti.
İlk eksiklik.

İkinci,
Son kez çay bardağına baktı.
Devrim olmadı ama belki huzur olur, dedi.
Azrail başını eğdi,
Çay bardağı sessizce buharlaştı.

Üçüncü,
Borsa ekranı gibi titreyen kalbiyle,
Bu da son düşüşüm olsun, dedi.
Azrail cevap vermedi.
Çünkü son düşüşler, cevap istemez.

Dördüncü
Bir kitap bıraktı sandalyeye.
İçinde hiçbir not yoktu.
Azrail aldı kitabı,
sayfaları usulca kapandı.

Beşinci,
Bu kadar bekleyecek olsam giderdim zaten, dedi.
Azrail onun elini bile tutmadan yürüdü arkasından.

Altıncı
kıbleye dönmeden dua etti.
Azrail suskun kaldı,
çünkü o dua zaten kabuldü.

Yedinci,
son kez CV’sine baktı.
Ahirette referans mektubu var mı? diye sordu.
Azrail güldü,
ve sustu.

Sekizinci
Ayna aradı odada.
Azrail gözlerine tuttu karanlığı,
Artık filtre gerekmiyordu.
Bu yüzden filtresizdi bu son fotoğrafı

Dokuzuncu,
Cep takvimine not etti:
"Bugün ölünü sev."
Azrail bile alkışladı o satırı.

Onuncu,
Bir şiir mırıldandı,
Tam Azrail'e dönecekken sustu.
“Anlaşılmak istemiyorum artık,” dedi.

On birinci
Hiç konuşmadı.
Azrail sadece gözlerini kapattı.
Tüm aşkların en sessizi buydu.

O İkinci
ışıkları söndürdü kendisi.
Gölgesine veda etti.

Ve Sarışın...
Saçlarını bir tokayla topladı.
Bana hiç başlamamışız demiştin, dedi Azrail.
Şimdi başlıyoruz, dedi Sarışın.
Ve gittiler.
Belki sonsuz bir ilk buluşmaya.

Kaldım tek başıma,
bir defterin en boş sayfasında.
Azrail bana bakmadı bile.
Ben hâlâ buradaydım,
çünkü 13 aşkı anmak da
ölmek kadar zordu.