12 Eylül Sabahı...! ! ! Şiiri - Mustafa Ata

sabaha karşıydı ana
ev sarsılıyordu sanki
deprem oluyordu…
evin kapısının menteşeleri
yerinden sökülecekmiş
gibi sarsılıyordu…
korku dolu gözlerle kapıya yöneldim
daha on beş yaşındaydım ana
kapıyı açtığım an…
gözümde şimşekler çaktı…
o an işte o an gördüğüm
tek şey yeşil bir üniformaydı…
gözlerimi açtığım an…
şakağım dan yüzüme doğru
bir sıcaklığın yayıldığını hissettim
elimi yüzüme götürdüm ana
elime baktığım da şakağımdan
akan kanı gördüm…
etrafımı tanımaya çalıştım
yerler ıslaktı içeride
dayanılmaz pis bir koku vardı
çok soğuktu titriyordum ana
dışarıdan yürekleri parçalayan
çığlıklar geliyordu…
kulaklarımdan hiç gitmeyen bir ses
isimler sayıyor…
arkasından avazı çıktığı kadar
konuş ulan orospu çocuğu diye
bağırıyordu ana
ve arkasından o dayanılmaz
çığlıklar yükseliyordu ana
birden sanki bir bıçak la kesilmiş
gibi sesler kesildi…
her yer sessizliğe boğulmuştu
birden dışarıdan ayak sesleri
gelmeye başladı…
anlamıştım ana…
sıra bana gelmişti…
bir an düşündüm ve
kapıya yöneldim
avazım çıktığı kadar
bağırmaya başladım…
gelin ulan şerefsizler it oğlu itler diye
kapı birden açıldı karşımda
dev gibi biri belirdi…
senin de ananı avradını diye
bağırdım karşımdakine..
elinde ki tüfeğin havalandığını gördüm
gülümsedim…
ve çenem de dayanılmaz bir acı hissettim
artık beni kimse konuşturamazdı…
daha on beş yaşındaydım ana…

08.01.08…İzmir…Tüm ÖNKUZULARA …Biz konuşmadık…