12 Eylül Öncesi Şiiri - Şadan Yenişafak

12 Eylülden önceki yıllardı yıl 1978 Haziran ayının son günleriydi hava sıcak ama özellikle ceketle geziyorum. Aslında bir bütün olmamız gereken fakat değişik mercilerce birbirimize hasım gibi yönlendirildiğimiz dönem. Bizi bizde daha ağırlığı olan iman vatan ve milli duygularla, onlarıda halkçılık sömürüye kapitalizme son gibi sonuçta hep bu vatanda yaşayan insanların menfaati ve vatanımızın bayrağımızın istikbali için (samimiyetsiz istismarcı fırsatçı olanlar hariç) ayrı kulvardada olsa aynı idealleri değişik isimlerle koruma mücadelesi veriyorduk. Yazın sıcağında ceketle gezerken aslında üzerimizde kendimizi korumamız için her hangi bir alet taşıyoruz havası veriyorduk buda bize cesaret veriyordu. o yıllardada kalemimden başka hiç bir şeyi silah gibi düşünmüyordum ve hala kalemi en etkili ve en faydalı silah olarak düşünüyorum tabiiki faydalı olduğu müddetçe. şimdi düşünüyorumda kurtuluş savaşıyla topraklarımızdan çıkardığımız denize döktüğümüz Yedi düvel el birliğiyle bu bu vatanı bölmek, milleti kendi ideolojilerine alet edebilmek için elinden geleni yaparak ülkemizde yetişmiş en verimli beyin potansiyelini birbirimize düşürerek kırdırmıştır. 12 EYLÜL de bunun tuzu biberi olmuştur . işte o dönemlerde aynı vatanı aynı havayı aynı suyu paylaştığımız hatta aynı kahvehaneyi paylaştığımız bir öğretmen benim insanlarla olan ilişkilerimden dolayı sempati kazanmam başkalarınında benim gibi düşünmelerine sebep olduğum için kahvehanede tehdit ederek bu vatanın kurtulması lazım ve bu vatanı ancak (bu kurtarır diyerek kendi liderlerini kasd ederek) bu kurtarır diyerek beni tahrik etmeye çalışıyordu bir an sustu göz göze geldik Rabbim o an içime birşey ilham etmişti ve konuşmaya başladım... KURTULACAK OLAN VATANIMSA KURTARACAK OLAN DÜŞMANIM OLSUN... dedim ve sustum benimle birlikte herkes susmuştu onların arasında tek başımaydım ama her gece olduğu gibi içimde bastırdığım korkuma rağmen gecenin geç saatlerine kadar bu davalarda bu sokaklarda sahipsiz değildir diyebilmek için önce onlardan birisinin kahvehaneden gitmsini bekledikten sonra iyi geceler diyerek bende çıktım. yıllar geçti ve hala eksik olan bazı şeyler yinede oluyor geçmişe dönüp şöyle bir samimi olarak kendimizi sorgulasak o on binlerce insanımız sarıkamışta donmamıştılar ama sarıkamıştakiler kadar masumdular diye düşünüyorum (Vatanımızı bölmek için uğraşan günümze kadar uzanan uzantıları hariç) çünki enver paşalar yalnızca dağlarda değillerdi , ALLAH MİLLETİMİZİ BAYRAĞIMIZI VATANIMIZI MUHAFAZA EYLESİN