12 Bir Adam Müzesi Sürücüsü: Arabacali

A/.
Sahici adı her ne ise unuttum
Arabacali derdik biz ona.
Şirin mi şirin kasabamızın
Kıyıcığından bir köydendi.
Kendine bakmazdı atına baktığı kadar.
Arabaccali ne zaman yatar?
Ne zaman dinlenirdi?
Şaşardık bilcümle ahali.
Çünkü o sabahın köründen
Gecenin koynuna kadar
Habire çul taşırdı. Çuval taşırdı...
B/.
Arabacali derdi atlar ona.
İki atından biri doru birisi demirkırdı.
Vururdu inadına yükü arabasına
Tepeleme yığardı.
Ne zaman sarsa atlar bir rampaya
Direnir, gerinir ve ıkınırdı.
Sanmayın ki arabacali
Acımazdı atlarına.
Yoo! Gözünden bile sakınırdı...
C/...
Sahici adı her ne ise...
Arabacali kışın kömür taşırdı
Yazın kum çakıl...
Ne zaman yaşlı bir nine
Ya da engelli biri...
Kasardı dizginleri.
Arabanın kasasında her daim
Bir minder bulundururdu.
Altına atardı misafirinin.
Arabacalinin yüreği umman
Hoşgörüsü sarışın ışık misali safrandı.
Ç/...
Arabacali derdik biz ona
Atlar arabacali derdi
Arabalar arabacali...
Eli açıktı onun, gönlü açık
Yani yüreği harman yeri
Ama kaderi karışık birazcık
O sisli kış günü yükleyip kömürü
Kamçıyı şaklatan arabacali
Dönünce köşeyi
Kocaman tekerlekli bir kamyon
Bastı acımasızca.
Atlar savruldu.
Araba bir yığın tahta.
Bakın ki şu bahta
Arabacali eksi soğukta ateşlere kavruldu...