12 Bir Adam Müzesi Sureti: Akfabi

1/...
Sahici adı her ne ise unuttum
Akfabi derdik biz ona.
Latince’yi ilk belleyendi Akfabi.
Kozayı ilk yırtan yani.
Sayın ki müderristi medresede.
O bilse de bilmese de
Her bir mesele zatına danışılırdı.
Akfabi derdi herkes ona.
Bize göre bilgisi tamdı onun
Yani maşallah akîl bir adamdı.
2/...
Akfabi derdik biz ona
Gençliği doludizgin küheylandı...
İçkide saki, kumarda erkete
Herkese “mim tuttururdu” iskambilde.
Gecesi haramîydi onun doludizgin
Gündüzü ise hazinede talandı.
Yarış atları gibi koşardı düğünden düğüne.
Güldüğüne gelinler yanardı
Ağladığına amcası...
Babası bir cinayet vurgunuydu.
Akfabi
Galiba bir tek onun yorgunuydu.
3/...
Akfabi derdik biz ona.
Gençliği onun
Ne kadar küheylan gibi doludizginse
Erişkinliği o kadar durgun suydu.
O, ele avuca sığmaz
Yani kuş uçurtmaz
Ve yüreğinden kervan geçirtmez adam
Tam orta yerinde anaforun
Vuruldu bir prangaya.
Eli çekildi,
Ayağı döküldü çılgın halayın ortasında
Sayın ki bir kalyon oturdu karaya.
Akfabi derdi Roma’ya gidn yollar ona.
Memuriyet bile dizdi tespihine hayatın
Yılları saya saya gına içinde.
4/...
Sahici adı her ne ise unuttum
Akfabi derdi çılgın geçen takvimler ona.
Amca olduğunda Akfabi
Yani saçlarına kırağı
Kalbine ölüm izi düşende...
Serdi pişmanlık seccadesini
Kederli kaderinin üstüne.
Ne geçmişe mil çekti
Ne geleceğe çiçek...
Karlı bir kış zemherisinde
Soğuk tandırlara harlı bir haber düştü.
Oğlu, kızı, dostu, düşmanı
Çember çember çevrildi çevresi
Başucuna pervaneler üşüştü.
En çok azrail’den korkardı
En az ona direndi.
“Yaşa be Akfabi! ” derdi hayat ona
Yalnızca ölüme yenik düştü.