12 Bir Adam Müzesi Anası: Havseme

1/...
Sahici adı her ne ise unuttum,
Havseme derdik biz ona.
***
Bir kimsesiz yetim kız,
Havseme bir öksüzdü çocukluğunda.
Belikleri aylarca çatılıydı, bakıcısızlıktan.
Haktan gayrı kimesnesi...
Esnemesi uykusuzluktan değil, annesizliktendi..
Sırtındaki keten gömleği yamalı ve bi tekti
Belindeki “bıldırdan” kalma, çiçekleri solmuş etekti...
Gözlerinin gök–alası bulutlara yansırdı öksüz kızın.
Alabora olurdu, mazlumlar dolu mavnalar düşlerinde.
Sadece alnının burcuna, sevenleri yitik martılar konardı
Ve hüzünlü kirpiklerinin en uzununa anka kuşları.
Masallarda, çöllerde yalınayak,
Başı kabak köy hikayelerinde,
Yalın yalbırdak koşan yok olan umudunun ardınca,
Kadınca bir devinimdi onunkisi de işte,
Her işte tek başına ve sadece oydu sofra başında,
Yedi ya da dokuz yaşında henüz,
Yani daha havseme olmadığı yıllarda
Ak düştü kumral saçlarına
Ve garibimin turkuvaz umuduna,
Acımasız ayaz...
2/...
Sahici adı her ne ise… Boş verin be ağalar
Zaten Havseme de yaşlı bir ağaya gelin gitti.
Bitti yeşil rüyaları, pembe hayalleri evrildi
Devrildi bir alaca akşam üstünün hüzünlü külrengine.
Daha birinci yılında bir oğlan doğurdu.
Sonra bir bir daha havseme...
Sabahını dürüp ömrünün
İkindide başladı kalanına.
Ve kahırlı bir akşamın alacası düştü
Yaşlı ve yaslı döşeğine.
Menencitten saldı erini dönülmez yola.
Darı dünyada yapayalnız kaldı.
Yeni hayaller ördü havseme çaresiz
Küçük ve çalkanan yeni marmara’sına daldı...