12 Adım Kare Şiiri - Erhan Zor

Bir odadayım 12 adım kare
Bu kapının dışında beni çeken birşey yok
Bu pencerenin manzarasında bana zulümden başka birşey yok
Özlemiyorum, sanki ölümsüyorum...

Hiç kimsenin umurunda
Hiç kimsenin aklında
Hiç kimsenin koynunda
Hiç kimsenin bedduasında..

Kucaklamışım sevdalarımı...
Kendi haline, kendimce
Ölümü anıyorum,ölümü tanıyorum...
Gelecegi görüyorum, bende!

Dışarı dışarıda dışardaki....ne? işte anla anlamıyorum
Hava mı? penceremi açıyorum
Güneş mi? perdemi aralıyorum
Özgürlük mü?
Şerefine..... deyip,lügatımdan aşagı sallıyorum

Deliriyorum belkide
Hapsolmaya alışıyorum
Hapis ediyorum
Kapı pencere perde ne varsa üzerime üzerime kapatıyorum

Sevilenler dışardakinin aksine gülümsüyor
Sözlerim kimseyi kırmıyor
Benden dolayı hiçbir yüz asılmıyor
Artık kendini sadece kendine açıyor

Yerimin darlıgından degil, adımlarım hep agır ilerliyor
Oysa dışarıda hayat akıp gidiyor
Hep geç kalmışım anımsıyor..
İçimde bişiler acımsıyor

Sanırım yaşlanıyor
Yada büyüyor
Simalar kayboluyor
Pır pır uçan herşey irtifa kaybediyor
Hayalim...hayal ediyor
Deger verdigim herşey bu odaya sıgıyor.