İnsan, sadece akıldan ibaret değil ki,
her şeyi sebep ve sonuçları ile düşünsün.
İnsanda, hükmünü aklın aksine icra eden,
his ve duyguların merkezi olup, ferman dinlemeyen bir kalp var ki!
Gülmekten çok ağlamaya,
sevinmekten çok üzülmeye,
kazanmaktan çok kaybetmeye talip.
Hayatımız boyunca çilesini, derdini, zahmetini, kahrını, nazını, sözünü çektiklerimiz;
Sevdiğimizi zannettiğimiz,
sadece kendisini seven vefasız sevgililer değilmi?
Ben çektiğimiz bütün çilleri,
yanlış kullandığımız sevgi hissimizden,
sınırsız sevgi ve itimadımızı hak etmeyen vefasız sevgililerimizden çektiğimize inanıyorum.
Biz insan olarak,
acaba sevmeyi mi bilmiyoruz?
Yoksa,
sevgi hissimizi meşru ve makul sınırlar içinde tutup,
kimi niçin, ne zaman ve ne kadar sevip bağlanmamız gerektiğinimi bilip beceremiyoruz?
Kayıt Tarihi : 10.2.2011 12:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!