112 Fire. Şiiri - Necdet Erem

İçmek ve içerek eğlendiğini zan etmek,
Hayatın ciddiyetinden sıkılıp topu taca atma göz açıklığımı?
Zorluklardan kaçma kurmazlığımı?
Sorumluluklardan kaytarma yolumu?
Aldatılmışlığa ve terk edilmişliğe karşı bir kahır mı?

Yoksa acıları unutmak için his ve duyguları devre dışı bırakıp, sarhoşluk süresince uyuşturan ve unutturan bir narkozlanmak mı?

Öylede olsa geçen zaman yok gibi.
Gelecek zaman gelmeme ihtimali olmasına rağmen,
çok gibi görünmesinin aldanmışlığını kazanç saymak akıl karımı?

İçki içenlerin içmesi beni fazla ilgilendirmese de,
hayat adına onlara tutunan ve onlardan çok şey bekleyen aile yakınlarını çok ilgilendirdiğini düşünüyorum.

Ama inadın gözü kör,
Zevkin sınırı, adavetin aklı yoktur.

İçki içmeyenlere inat biraz daha içsinler.
İsterlerse kadehleri hiç boş kalmasın,
İçkileri hiç bitmesin,
Hiç eksilmesin.

Ne yapalım sevenleri ağlasa da;
Kendi düşen ağlamaz.

En fazla köprü altlarında bir derbeder sayısı daha artar.
İnsanlık bir evladını daha alkole kurban vermiş ne çıkar.

Yolda gelmekte olan sayısızcası varken!
Bir veya bir kaçı eksilmiş ne ifade eder.

Zaten her şeyin bir firesi yok mu?