11 Görünmeyen Melek Şiiri - Hasan Karahisar

Meleklerin hayranlık duyduğu,
Bakmağa kıyamadığı bir insan.
Yaşadığı yerin bu dünya olduğu,
Kalbi iman ve iyilikle dolu bir insan.

Yaşar, kendisinin farkında olmadan.
Yaratıcının kudretini, sanatını bilerek.
Dua ve ibadete devam eder durmadan;
Yalvarır Rabbine gözyaşların silerek.

Kuşatıyor insanları tevazu ve şefkati.
Onun için önemli olan yalnızca niyetler.
Ümitsizlikleri yıkar yaşatır hakikati;
Önemsizdir görünüşler ya da geçmişler.

Genç – yaşlı, çoluk – çocuk iltifata tâbi.
Övdüklerinde kibir değil tevazu artar.
Nasıl şefkatliyse yaradan o da ondan tabi.
Duasıdır: Ya Rab! Tüm insanları kurtar!

Bir gün yanına Rabbinden melek gelir:
Arzu ettiğin neyse hediye edilecek söyle!
İstersen sana şifa verme yeteneği verilir.
Şifayı veren Allah’tır. Değil mi ki öyle?

Günahkârları doğru yola iletebilirsin.
Kalplerin hidayeti sadece Allah’ın işi.
İnsanlara örnek faziletli biri olabilirsin.
Hayır, bu beni yapar ilgi odağı bir kişi.

Ne istediğini mutlaka söylemelisin.
Yalnızca Allah’ın rahmetini isterim.
Olağan üstü bir yetenek istemelisin.
Benim aracılığımla hayır işlensin derim.

Adamın gölgesine şifa verilir.
Gölgesi dokunduğu her şeye şifa dağıtır.
Hastalar iyileşir, topraklara can gelir.
Kederli yürekleri ferahlatır.

Ne pişmanlık duyar ne ufacık bir gurur.
Kimsenin olan bitenden haberi bile olmaz.
İnsanlar her şeyi gölgeden bilip durur.
Nankör, asla görmediğine inanan olmaz.

İstanbul, 09.12.2006