109-) Karantina Şiiri - Emirhan Tankoş

Kendimi bir odaya kapatmış uğraşıyorum yazmakla.
Dışarda sessizlik hüküm sürüyor.
İnsanlar yeni gelen bir virüsün korkusuyla kapanmış dört duvara.
Ölmekten korkuyor.
***
Yaşam ile ölüm işte bu kadar yakın aslında,
Görmediğin ufacık bir düşman yıkabiliyor bazen seni,
Aslında bu kadar zor, bu kadar karmaşık yaşamak.
Arafta kaldığını düşününce, ürperiyor insan.
Saklanıyor bir deve kuşu misali,
Düşman aslında her yerde,
Sadece insan, düşmanı görmüyor kafasını gömdüğü karanlıkta, o kadar.
***
Sükunet şu an tek dostum, kalem vicdanım.
Sayfalar vicdanımın birer mektubu,
Karantina adı altında ev hapsi yiyen ben,
Ancak ve ancak özlemin mısraları ile,
Aşkımın sessizliği, sevdalımın yokluğuyla azap çekiyor,
Cezanın bitmesini bekliyorum.
Herkesin bir beklediği vardır ya, benimki de o.
Gelmeyecek biliyorum ancak yine de bekliyorum.
Çünkü onu beklemek, en büyük mutluluk,
Yaşanılması en imkansız duygudur...
2020