102. Mektup Şiiri - Deniz Kırık

Bir mektup yazıyorum sana kuşların cıvıltısında. Yarını olmayan bir güne uyanıyorum sabahın şehvetli zamanında. Bir seni düşünüyorum birde sana ulaşamayan mektuplarımı. Sadeliğinin zirvesinde neşenin en tepesinde bir rüyaya dalıyorum tekrar uyanıkken Sensizligin sabahında. Ve sessizligimle başbaşa kalıyorum yeniden. Düşünmek değilde benimkisi olamamazlik galiba. Yoksun artık Dualarimda da . Sesin yok kafamda. Yazın yok alnimda. Hoşnutluk ise yok kanayan yaralarımda. Bacaklarımda histe kalmadı hissetmiyorum. Zamanı durduramiyorum, Sensizligin acısını içimden bir türlü atamiyorum.
Kavurucu Güneşin altında her yaprağa konma telaşında olan kelebekler gibiyim. Cirptikca kanatlarımi, dengede durmakta zorlanıyorum. Her ciceke bir merhaba bırakıyorum bir arı gibi ve bir serçe gibi ağlıyorum usulca.
Sonra bir perde iniyor gözlerime Sensizligin kıyısında. Uyanıyorum baharın tam ortasında. Hiç birşey hatırlamıyorum gözlerimi açtığımda.
En iyisi biz,
Bir sahil kıyısında oturalım. Elimize kalemi alalım ve bir şiir yazalım. Akmazsa kalemin mürekkebi, ağıtlar yakalım. Ekmekle şarap alalım. Taşın üstüne sıralayalım. Kadehlere doldurup, usulca yudumlayalım. Martılara fisildayalim. Balıklara bakalım. Eğer hoslanmazsan, Denize atlayalim. Yuzmeyelim ama derinlere dalalim. Sonsuz olduklarını zanneden kumlarla konuşalım. Onlara sevgimizin sonsuzluğunu anlatalım. Sonra kıyıya el ele koşalım. Özgürlüğümüzü salalım kısıtlı mekanlara. Herşeye rağmen beraber olalım, bütün olumsuzluklar da.
Bu mektubu sana bir dut bahçesinden yazıyorum. Gözlerimi kapatıp seninle rüyalara dalıyorum. İster inan ister inanma seni gerçekten çok seviyorum.