Ben seni kendi iklimimde büyüttüm
Bir zamanlar hayat yoktu o iklimde
Uçsuz bucaksız bir bozkırdım
Yalnızca ben yaşıyordum o memlekette
Gözlerimin siyah bahçelerinde hiçbir çiçek yetişmezdi
Siyah saçlarımı zindan gecelere yoldaş etmiştim
Tükenmiştim, aslında ömrü kısa bir kalemdim
Silgiler iyi çalışıyor, her yazdığım siliniyordu
Sen çıka geldin sonra o yalnızlık şehrine
Aykırıydın aslında
Benim soğuk geçen yazlarıma
Çünkü beyaz güllerle baharı getirmiştin bana
Kalbimin işgalcısıydın aslında
izinsiz sınırlarıma girmiştin
Seni durduracak kalkanım yoktu
Doğrusu gücümde yoktu
Sen ben olunca sonraları
Ilık ılık düşmeye başladın sevgi dilencisi avuçlarıma
Ben sen olmaya başlayınca
Yaz yağmurları akıttın kavrulan şu yüreğime
Gel ey sabahında baharım, dert ortağım, canım gel
Tabiat ta benim gibi seninle canlanır biliyorum
Gel de sonbahar yaprakları kıskansın sendeki yeşilin ahengini
Beyazında hasret kokan gözlerimin siyahı yeter ikimizin matemine
15 Mart 2013
Cuma
Kayıt Tarihi : 24.3.2017 19:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!