10 SonNebininDestanı + Davran Ya Zülküfl

1/:
Davran!
Aha ayak altında koskoca Arabistan...
Yirmi dört ayar sarı sıcağın yurdu Arap diyarı,
Kahırgâm kum ve boz bulanık serap ortasında bir ari,
Issız ki, kör devin topal kuyusu,
Doğrusu kaderine terk edilmiş bir han,
Zaman burada bir azı dişi, kısır devenin.
Hayatı israf etmiş bir yalnız seyyare gibi ya da...
Üç beş kıl çadır bir yol çatında parmak parmağa,
Ve bir vahada beş on gebeş deve...
Ne bir eve,
Ne bir kimseye rastlamak mümkün,
Günlerce yol alsan bile ıssız cendere...
Arada bazı şehirler var ki yalnız yıldız misali,
Yorgun ışıklarıyla bazı bazı göz kırpmadalar,
Bazen işte buracıktalar,
Kimi zaman kırk konak uzaktalar...
Hüf ki hüf...
Davran, şimdi yol zamanı ya Zülküf!
2/…
Davran ya ayni,
Baş üstünde şimdi koskoca Arabistan...
Yani,
Yirmi dört ayar sarı sıcağın yurdu diyar-ı Arab,
Ne şarap şimdi, ne de üzüm şırası…
Baş altında esrik bir kalkan sarısı…
Önümüz sıra telaş telaşa çakır dikenleri,
Kahır, gam ve baharat taşıyan hecin develeri,
Önümüzde iz ize…
Yani sarışın kumlara bulanmış mecalsiz kervanlar,
Yüzüğü safir taşlı kervanbaşları…
Yalnız yıldızlara da uğrarlar göç üstlerinde,
Ki onlar çölün ziyaretçileridir.
Çangıl çangıl mayalar bulutlar gibi yorgun,
Mayalar, kumların misafirleridir.
Şimdi an ve anla zamanı,
Yol vurgunu tacirler soluk resimler misali,
Yesrib’in alazlı serabında koyun koyuna ecelle...
Ve bin yıllık ağaç kütükleri gibi uzanırken atalar yurdu,
Hurmaların şekerle mühürlenen devetüyü gölgelerine,
Kın üstüne kınkanatlı muharipler,
Sülün olup sulara üşüşürken susuz deveciler...
Hüf ki hüf...
Davran ya Ebabil terbiyecisi!
Davran, şimdi öl zamanı ya Zülküf!
*