10 En Zengin Kim? Şiiri - Hasan Karahisar

İhtiyar Maraba oturmuş ağacın dibinde,
Azığını yemekte tek başına gölgede.
Peynir - ekmektir hani azık denen de.
Doyunca şükreder, ihmal etmez hem de.

Habersizdir tepesinde dikilen ağadan;
“Affedersiniz Efendim, kalkar sofradan,
Dua ediyordum, yemeğimin ardından.”
Niye şükredersin şu sofranın ardından?

Ben olsam bu kadar azığa şükretmem!
Onlarla doydum asla nankörlük etmem!
Acayip rüya gördüm, ama söyleyemem!
Söyle! Nasıl olsa rüyalara itibar etmem!

“Çiçeklerle ve huzurla doluydu her yan;
Bu gün civarın en zengini ölecek inan.”
Ağa kırbacıyla toz çıkarır pantolonundan,
Hemen uzaklaşır, dişlerini sıkarak, oradan.

Bir doktor çağırtır kasabadan hemen;
Muayene olur tepeden tırnağa acilen.
Rüyayı anlatır hekime çıkmadan evden.
Adam der: “Böyle şeylere inanma sen.”

Tazı gibi gerinen ağa bir “oh” çeker!
Doktor müsaadeyle kapıya doğru gider.
O anda bir haberci nefes nefese girer:
“İhtiyar Maraba var ya, işte o öldü”, der.

İstanbul, 20.06.2006