Dileriz ki en hoş varlıklar çoğalsın,
Ki böylece güzelliğin gülü hiç solmasın,
Fakat olgunlaşan için ölüm nasıl mutlaksa,
Anısı da yaşar körpe kalıtçısında:
Ancak senin parlak gözlerin kendine kısılmıştır,
Öz yakıtını besleyen de ışığının alazıdır,
Her yerdeki bolluğu kıtlığa çevirirsin,
Düşmanın kendindir, şirin özüne çok zalimsin:
Dünyanın taze süsüsün şimdi sen,
Ve sadece bezenmiş bir baharı müjdelersin,
Kendi tomurcuğunda gömülüdür güzelliğin,
Ve ey tatlı hödük, cimriliğinle neler neler heder edersin:
Ya acırsın şu dünyaya, ya da yersin
Oburluğunla dünyanın hakkını, mezarındayken sen.
William Shakespeare (1564-1616, İngiltere)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 14.9.2009 23:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 1 by William Shakespeare From fairest creatures we desire increase, That thereby beauty's rose might never die, But as the riper should by time decease, His tender heir might bear his memory: But thou contracted to thine own bright eyes, Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel, Making a famine where abundance lies, Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel: Thou that art now the world's fresh ornament, And only herald to the gaudy spring, Within thine own bud buriest thy content, And, tender churl, mak'st waste in niggarding: Pity the world, or else this glutton be, To eat the world's due, by the grave and thee.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!