1.Mektup(sana ve hayata)

Zaman mefhumunun maddesel değişiminin yüzüne akseden yorgunluğunun izlerini,
hazan mevsiminde yere düşen sararmış yapraklarda gördüğünde,
dün ve bugüne bir köprü kuracaksın.
Onca fırtına deprem,sel ve karakışın ardından bıraktığı bir çınar ağacının direnişiyle büyülenecek,
inadına yaşamaya alışacaksın.
Senki; bir ağaç gibi korunmasız olmadığının bilinciyle silkelenip,
ruhuna ve kalbine umuttan bir duvar örecek,hayatın seni yıpratmasına izin vermeyeceksin.
Yaşamın tüm olumsuzluklarına rağmen her hayalinin istediğin gibi gitmemesi seni yıldırmayacak,
hayal ve umut kalkanıyla olumsuzlukları geri püskürterek yaşamaya devam edeceksin.
Her sabah gün ağarırken şafak vakti uyanarak yaradana dualar ederek içsel huzura kavuşacaksın.
Sağlığını soranlara'' şükürler olsun yaradana beni bu zenginlikten yok etmesin''diyerek
şükredecek ve ''şuramda bir ağrı var''diyerek nazar denen kem bakışları,
şikayetinle bir zırh edineceksin.
Birini seveceksin,sevmeyi sevilmeyi bilecek,
her kimi veya kimi seveceğine kendin karar vereceksin.
İster bir gitar çalmayı,ister bir resim,vs.yüreğindeki hapşırığın dışarı çıkmasına izin verecek,
mutluluğun resmini çizip içsel huzura ereceksin.
Yorulacaksın,ağlayacak,üzüleceksin,üzülmeyi alışkanlık haline getirmeyecek,
ufak şeylerden mutlu olmasını öğreneceksin.
Kendine kendinle sırdan bir dünya kuracak,
zaman zaman kendi dünyanla yaşayıp bütün gamının, kaderinin, panzehirini içine sindirerek,
kendine reset atmayı bileceksin.
Sen hayatın anlamını kendinle kavga ederek değil,kendinle barışarak öğreneceksin.
İşte o zaman ufak şeylerden mutlu olmayı öğreneceksin.
İşte o zaman bana ''BEN''geldim diyeceksin..