1. Mektup Şiiri - Yusuf Şit

1. Mektup

Sen miydin o ?

Ruhumun giydiği tenin toprağı sen miydin?
Gönlümün RAB'be akan ırmağı sen miydin?
Sen diye inandığım o kırılmaz umut sen miydin?
Gözlerini tohum diye ömrüme ektiğim, bir anlık hasretini bile cehennem gibi çektiğim, sen miydin?
GüLlerimin CAN kokan mahçup bahçelerinde nazlı nazlı tüten, kirpiklerinde karanfiller büyüten sen miydin?

Sen miydin o yürek dolusu sevdiğim?

Endamına güvercinlerin yutkunduğu o asil asalet, "sevgi, saygı, güven" terazisindeki o sarsılmaz adalet sen miydin?
Alnına siyah bir perçem gibi düşen ağrılara okuduğum duaların süslü amin'i,
dünya ahiret YAR olmanın yemin'i, sen miydin?
Avuç açıp kaderin sahibinden dilendiğim,
nakış nakış kalbimin duvarlarına işlediğim,
gözlerini ömrümün mevsimi bildiğim sen miydin?

Sen miydin gerçekten o kuşkusuzca, sınırsızca sevdiğim?

İnandığım, güvendiğim, sabrettiğim, şükrettiğim,
gönlünden tutup ALLAH'a yürüdüğüm sen miydin?
Yolları, şehirleri sırtlayıp geldiğim,
nabzına alev alev düğümlendiğim sen miydin?

Sen miydin gerçekten ömrümü emanet ettiğim?

/ Hangi rüzgar kuruttu duygularının başaklarını?
Eylül' mü vurdu güllerimi bilemiyorum.
Hangi kara bulut kapladı ay bakışlarını?
Sen misin değilmisin bilemiyorum... /

Yoksa sevdiğim, sen, sen değilmiydin? Yoksa şimdi içine düştüğüm şu kocaman yan(ıl)gı sen misin?
Göğsümün üstünde yanan gök sen misin?
Omuzlarımdan akan mahşer, bileklerimde gezinen hain neşter sen misin?
Her kuytusuna ayrılık sinen bu şehir,
damla damla yüzümden süzülen bu küskün nehir sen misin?

Sen misin her gece üzerime kapanan mezar?

Yüzümde ihanetle yüzülen o masum gülüş,
Ömrüme mızrak gibi saplanan o yoksul düş sen misin?
Beynimde kanayan o mahrem hayal, ruhumu yırtan bu derbeder hal sen misin?
Kalbime bir ömür yorgunluğu bırakıp,
Ellerimden su gibi akıp giden sen misin?
Kaybolan benliğim, tükenen gençliğim, kül gibi savrulan emeğim sen misin?

Sen misin gerçekten o sen bildiğim ?