İzmir, Eski İzmir Değil

İzmir, Eski İzmir Değil
Babam’a

Yine imbat esmekte başımda bu akşam!
Bu gönül zindanı boğar gizliden gizli
Bir gözümde sıla, bir gözümde sevdam
Öyle doğmalı güneş ki bir tacı ebedi gibi
Şimdi tam vakti!

Ve bir sırrı mukaddes misali bezenmiş gökler
Tahtına kurulmuş gülümserken ay
Gecelerin prensi
Yiter dünyanın azameti
Kayan yıldızlara benzer
Rüzgar getirir İzmir’in kokusunu
Çınlar dalgalarının sesi

Sen ki, kendi ellerinle bıraktın orda beni
Mavi-yeşil sihrinde kaybolup yitti gönül
Sen ki, yine orada terk edip gittin bizi
Ne şimdi gözümde eski İzmir
Ne güneşi, aynı değil

Seni nerde arasam, neyle avunsam?
Yakıp gittiğin ateşle geçecek ömrüm
Hasretle rüyalarda bir an sana kavuşsam
Nice mihraplar yıktın içimde ah
Nerde eski gülüşüm?

1992, Öznur KARAYUMAK
"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabından