1.Hüzün-dün Şiiri - Altay Özbek

Kalınlığı,rengi,ısısı
Yok.
Ağırlığı var.
Bir tabaka.
Hissedilebilen.
Dün vardı,
Çok önceden beri vardı,
Yarın da olacak.
Olmasının gerekliliğine rağmen,
Olmasa iyi olurdu.
Yaşamayı istetmiyor,
Ölmeyi hiç istetmiyor.
Acıktırmıyor,
Susatıyor.
Umudum su.
Su akar,
Götürebildiği her şeyi
Kendisine katıp
Sürükler
Bulunduğu yerden
Çok uzaklara.
Son umudum su,
Şu hüznü de
Alıp götür,
Sürükle,
Benden uzaklaştır.
Susuz ne yapılır?
Yaşanmaz ki!
Ölünmez ki!
Yenmez ki,içilmez ki!
Yüzülmez ki!
Balık olunmaz ki!
İçimizden havyar çıkamaz ki!
Köpek olunmaz ki!
İçimizden hav hav çıkamaz ki!
Baba olunmaz ki!
Ağzımızdan hay hay çıkamaz ki!
Su olmasaydı!
Ama su vardı.
Havyardı,
Hav havdı,
Hay haydı.
Su kandı,
Süttü,spermdi,
Denizdi,nehirdi,
Sidikti,petroldü
Maalesef.
Su son umudum ve
Yine gün uyanıyor hüzne.
Gün uyanıyor,
Ben uyanışı seyrediyorum.
Ben günle uyanmıyorum,
Gün benimle uyanıyor.
O tabakanın ağırlığı
Uyutmuyor.
Uykuya,uyanıklığa
Yukarıdan bakıyorum artık,
Bana yukarıdan bakan
Hüznün yüzünden!