Senin tüm cömertliğin bu,
Hiç!
Yatak büyüdükçe içinde küçülen kadın,
çan çiçeklerinin çığlığı,
Çarşafı başına çek, küçüldükçe küçül,
başucunda duran suya konuş,
bardak çatlasın, suya konuş
su aksın, suya konuş...
SUS!
su her zaman yatağını bulur.
Sen her zaman kalırsın geceyle uykunun arasında.
Kalbin düğümdür.
Toprak altındaki bir böcek gibi,
ışığın varlığından haberdar
olmanın
olamamanın
sancısını toprak anaya bağışla!
Senin tüm cömertliğin bu hiç.
//:: HOYRAT, Hayâl Y., 2018
Nurgül UluKayıt Tarihi : 29.11.2018 00:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!