Toprağı eskiden işlemek zordu.
Yokluk içinde coşkuyla ekerdik ekini, tohumu. Eller kavrardı toprağı, sırtımız kan ter içinde sırılsıklam, avuçlar nasır tutmuş.
Sabahın çiğli erken saatlerinde başlardı mücadele.
Yokluk içinde coşkuyla işlerdik toprağı. Buğday ilk yeşil rengini verince toprağa uykuda olan düşler uyanırdı uykusundan. Tarlada ilk filizlenen ekinle birlikte ümitlerimiz de açılıverirdi.
Oraklar bilenir, ambarlar hazırlanırdı.
Harman zamanı yaklaştıkça, güneşten kararmış yüzden gerginlik kaybolur, gözlere sevinç ışığı yerleşirdi.
Tekerleri sıfırlanmış traktörler bile hiç halinden şikâyetçi olmazdı. Mazotun litreyle bulunduğu zamanlarda bile, domatesin tadı vardı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta