1. Bölüm Şiiri - Safa Kutlu

Eski bir kamyoncu lokantasındayım.
Çatısına bulutların su sıçrattığı.
Dizel motor seslerinin camlarını tıklattığı,
Yaşlı bir çiftin çekip çevirdiği.
Eski bir kamyoncu lokantası…
Eski olduğu kadar boş bir lokanta,
Güzel olduğu kadar küstah…
Sigarayla, kederle sarartılmış duvarları.
Ve bardaklardaki rakı kokusu hala keskin
Ve tabaklarda hala biraz acılı ezme
Üzerine bol keder ekşisi gezdirilmiş…

Ben hariç herkes uyuyor.
Lokanta sahiplerini
Birde yaşlı kediyi saymazsan,
Topu topu HİÇ KİŞİYİZ!
Onlarda uyuyor biliyorum.
Hepsinin gözleri açık, kedi hariç,
Ama hepsi ayakta uyuyor işte!
“Usta! Çay” diyorum gözüme bakıyor…
“Bir bardak daha “ diyorum
Geliyor, motor yağı renginde bir çay daha,
Eee kamyoncu lokantası dedik ya!
Çay kaşığının sesi
Rahatsız ediyor
Lokantadaki sessizliği, birde kediyi,
Usta zaten duymuyor bizi
Çay biterse elini kaldır yeter,
Bir acılı daha istesem?
İşte o biraz zor
Sonuncusunu yedim zira…
Usta gözümün içine bakıyor
Konuşmasa da “artık git” diyor biliyorum.

Ooo saatte geç olmuş
Sıfır bir bilmem kaç
Günlerden on bir kasım iki çift sıfır yedi cumartesi.
Yol uzun, vakit kısa sohbet edende yok zaten
Yolcu yolunda hesabı
Ödemeden çıkıyorum
Ustanın umurunda da değil
Ben gideyim o yatsın yeter.
Ben çıkıyorum
Usta kapıyı kapatıyor,
Karbon monoksit ciğerimi yakıyor.
Dışarısı soğuk da zaten, bir de montum yazlık
Vazgeçiyorum gitmekten;
Ama lokanta beni istemiyor
Kapısında yirmi punto harfle
“KAPALI” yazıyor.
Sevdiğim kızın kalbi gibi.
Parmaklarımın nasırı kalınlaşırken kalemin ucu da bitiyor
Galiba geldi
Birinci bölümün sonu…