1-Benim Canım Şiiri - Gökhan Demir 2

bizi kimse sevmedi biz de kimseyi sevmiyoruz...
böyle yalanlara inanıyormuşsun hala...
biz birilerini sevdik,
beylik laflar edecek kadar çok...
kimse bizi sevmedi.
herkesin hikayesi böyle..
benim canım, insanları dinleme...
zorda kalınca şiir bile yazarlar.
inanmak zorunda kalırsın...
hiçbir yerde, hiç kimse, hiç kimseye
öğretmiyor insanlara güvenmemeyi
ve aslında sevmiyor kimse kimseyi
bunu yaşadıkça anlarsın...
yaşamak biçimsel olarak duruyor şiirde..
bunu anlayamazsın...

kimse kimseyi tanıyamaz,
sen, benim canımdan da yakınım...
tanıyamadığım,
sana bir şiir yazarım,
yan yana dururuz biz olarak
ben sırf bu yüzden şiir yazarım,
okuyamazsın...

senle ben aynı cümlede geçeceğiz diye
oturur düşünürüm...
yani benle sen aynı cümlede...
nasıl olacak, nasıl olup da yan yana duracağız..
ee ben biraz çirkin kalacağım,
sen biraz fazla masalsı...
dümdüz gideceğiz hiç bir yere,
şiir bu ya, dünya bize karşı durmakla meşhur...
benim canım, dünyam..
şiirde bile bana karşı duruşunla meşhursun..
fazla duramam karşında hemen gelirim yanına...
şiir bu ya...
sana bir şiir yazarım, yan yana olalım diye...
toplumsal mı, dinsel mi, tensel mi bilmem ama
bir mesele çıkar karşımıza
kim bilir nasıl bir mesele çıkar karşımıza...
hem ben yazsam, sen okuyamazsın...

bir şeyler düğümleneceğinden değil,
her şey akıp gidiyor
her şey akıp gittiğinden,
yaşama telaşesinden
durup okuyamazsın..
burada yaşam yaşadığımızdan değil
biçimsel olarak duruyor
yan yana olmadığımız bir cümlede,
nasıl yaşamdan söz edebiliriz...

benim canım
ben sana şiir yazarım
şiirde bile ayrı düşeriz...

insanlara inanma...
bunu öğretmezler sana
sevgimden değil, benim canım
bir hayat hayalini sende bıraktığımdan
ben durmadan şiirler yazarım...
sen durmadan okumazsın..
sen benim canım, öteki yarım
insanlara inanma...