* Adın İzmir... Şiiri - Öznur Karayumak

ADIN İZMİR

Su dokur yalnızlık parmağı
Salkım saçak üfürür geceye
Göz ucu tetik düşürür
Öyküsüne denizin
Gel eden ülkü ile

Kime çıksam, gök katında,
Parmak ucu maviye dönük!
Ege, saltanat sallar
Meltem harlar ki tam dört mum!
Biri vuslat, biri neşe, biri meşk
Diğeri gizi, yürek kutumun

Buram buram gül kokar akşam
Her nedense…
Körfez yüzüm sıvazlar,
Adın İzmir, ondan derim
Ben zaten
Her güzelliği
Senden bilirim

Serde sert esen yıllar
Birlik edip oylum oylum
Delik deşik can yorgun
Bir sağa dönsem, hasret yüklü yaşam
Bir sola dönsem hüzün, göz kırpan

Her yandan ve ama her yan
Bir anda umut boyanan sabaha selam!
Elimi uzatsam ensesinden tutacağım yaşamı
Tutacağım da
Bitecek ürküntü, çarpıntı, gam

Gözlerin getirsin şimdi birisi
Rüzgâr, deniz, ışık perisi
Gözlerin tutsun elimi, derininde lâhdin

Sorguyu, selamı alsın
Nasılsa hesap tamam
Nasılsa, nem varsa
Hücre hücre, doku doku
Sırrı aşkın!
Sonra, tutup elimden
Önce arşa, ardından
Yedi kat göğe çıkarsın

Tıpkı,
Gün o ki
İlkyazda bir ay, yedisi
“Aymari” ye şiir dizerken ben,
Sendin kulak veren, ses veren
Söz içe, göz içe, yürek içe
Uğul uğul gülümseyiş, süzülen…

Kuş ülküsü yitti
“Yerleş” dedi gönül
Yüzyıl öteden beklenen O!
Işığı düşen göze,
Uzak sanırken,
Cana can, öze öz...

Akıl bilmese de bilir ruh
Neyin beklendiğini
Neyin geldiğini
Martılarla…

Yeniden doğduğum,
Doğurduğun o ana şükür üstü şükür!
Mihnetinden çıkardığın, suskunlar evimin
Minnetinde dil üstü dil
Dökerim
Yeniden salana
Dirimi
Aşk ile!

Öznur KARAYUMAK

"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabı ve Sesli Şiir albümünden