1 Âdem Şiiri - Mehmet İslami

KUR’ÂN-I KERÎMDE BİZE BİLDİRİLEN YİRMİ SEKİZ NEBİYYUL
LÂH (Salevâtullâhü ve selâmü ecmâıyn)’IN ŞEREF ABİDESİ HAYAT SERÜVENLERİNİ ACİZÂNE ŞİİR İLE MUHTASAR OLARAK İFÂDE ET MEĞE ÇALIŞTIM İNŞA ELLÂH HAYRA SEBEP OLUR Selâm ve dua ile
10.12.2018 Pazarertesi-03 Rebiülâhir 1440 İsneyn

1 ÂDEM Aleyhisselâm

“(Ey Habibim), hani bir vakitler Rabbin Meleklere: “BEN YERYÜ ZÜNDE BİR HALİFE YARATACAĞIM” buyurmuştu Meleklerde: “Orad a fesat çıkaracak ve kan dökecek birisini mi yaratacaksın? Biz ise s ana hamd ederek ve seni noksanlıklardan münezzeh bilerek ta’zim etmekteyiz” demişlerdi Allâh (c.c): “BEN SİZİN BİLEMEYECEĞNĞZ ŞEYLERİ BİLİRİM” buyurmuştu (2/30) “Şüphesiz ki Allâh, Âdem’i, Nuh’u, İbrahim soyunu ve İmran aile sini âlemlere üstün kıldı (33) Bu soylar birbirinden türemiştir Allâh her şeyi duyan ve bilendir” ( 3/34) “O, sizi çamurdan yaratan, sonra eceli (ölüm zamanını) tak dir edendir Bir de Allâh katında takdir edilen bir vakit (kıyâmet) va rdır (Ey kâfîrler!) Sonra da halâ şüphe ediyorsunuz” (6/2) “Allâh İ blis’e: “SANA EMRETTİĞİM HÂLDE, SENİ SECDEDEN ALIKOYAN NE DİR?” dedi İblis: “Ben Âdem’den hayırlıyım Çünkü beni ateşten, o nu çamurdan yarattın” cevabını verdi” (7/12) “Andolsun, biz insa nı kuru bir çamurdan, şekillenmiş balçıktan yarattık”(15/26) “(Şu nu da) hatırla ki, biz meleklere “Âdem için secde edin” DEMİŞTİK VE ONLAR DA SECDE ETMİŞLERDİ Yalnız İblis! “Ben bir çamur olar ak yarattığın kişiye secde eder miyim” demişti” (17/61) “Sizi (aslı nızı) ondan (topraktan) yarattık Sizi ölümünüzden sonra yine ona döndüreceğiz Hem de sizi ondan (topraktan) bir daha (bedenlerin ize ruh vererek) çıkaracağız” (20/55) “Andolsun ki biz insanı (Âde m’i) çamurun özünden yarattık” (23/12) “Sizin aslınız olan Âdem’ i topraktan yaratmış olması O’nun kudretine delâlet eden alâmetle rdendir Sonra da siz (çoğalıp yeryüzüne) yayılan birer insan oluver diniz” (30/20) “Yarattığı her şeyi güzel yapan, yaratmağa da çamu rdan başlayan O’dur” (32/7) “Şimdi sor Mekkelilere: Yaratılışta ke ndileri mi daha kuvvetli, yoksa bizim yarattıklarımız (melekler)mi? Hakikaten biz onları (Âdem’i) bir cıvık çamurdan yarattık” (37/11) “İblis: “Ben ondan daha üstünüm Beni ateşten yarattın, onu çamur dan yarattın” dedi (38/76) “Onun beyanı (konuşup düşüncelerini a çıklamağı) öğretti (4) O insanı (Âdem’i) pişmiş kerpiç gibi kuru bir çamurdan yaratmıştır” (55/14) Cinleride dumansız bir ateşten yar attı” (55/15)

Beni meyve veren, Âdem ağaca
Kök; Habîbi Peygamberim değil mi?
Memnu ağaç iştah verince aca
Kanıp yiyen Havva anam değil mi?

İkinci Peygamber Âdemin oğlu
Şit Nebî; tuttuğu babanın yolu
Bu yol engerekle, akreple dolu
Mikropları kıran înam değil mi?

Azıtıp taşınca beşer menfezden
Nuh Nebii geldi sordu herkesden
Görünce ahvali ürperdi birden
Hepsinin tagutu sanem değil mi?

Yalvardı yakardı dedi kavmine
Allâh’a kul olun kurtulun diye
Oğlu bile inanmadı Nebî’ye
Dedi; isyan eden sinem değil mi?

Ne dese bu kavim anlamayacak
Hak ve hakikate inanmayacak
Kimse Yaratana açmıyor kucak
İlâhi adalet kanem değil mi?

Nuh Nebi elini açtı Allâh’a
Dedi: “Rabbim bu kavmime vallaha
İlâhi emrini anlamaz daha
Kabul etmemesi kınam değil mi?

Yaratan kulunu teselli etti
Sefine-i bahr’ı imdada yetti
Melek yardımıyla ikmali bitti
Dalgalar içinde sunam değil mi?

Her iki cins yaratıktan gemiye
İnananlar ile bininiz diye
Yükü yüklenince bak ileriye
Tufanı ilâhi hanem değil mi?

Semâya emretti ‘suyunu akıt’
Ferşe de dedi ki: ‘sende suyu tut’
Küfür gidip dünya bulunca sükût
Cûdi de aşure ganem değil mi?

Tufân sonu İbrahim’in yerine
Hûd’u Halife kıldı beşerine
Düşen taşı alıp koydu yerine
Kutsi çınardaki tanem değil mi?

Semuda Salih’i Emir eyledi
Sözünü kayaya demir eyledi
Kayayı deveye hamil eyledi
Hadîmi olduğum davâm değil mi?

Semudlar: mucize göstersen bize
Salih dedi: İşte deve; mucize
Su bir gün onadır bir günde size
Deyince; dediler devem değil mi?

Kesmeyin ha bu deveyi kancıktır
Kesenler belâya uğrayacaktır
Kestiler ki felâket olacaktır
Azabı hak eden avam değil mi?

Malı ile evlâdıyla bahtıyâr
Eyledi sendeki cüz’i ihtiyâr
Aldı bir karısı kalana kadar
Eyyûb Nebî’ye imtihân değil mi?

Kırk oğlunu kırk gelini malını
Aldığında bünyesinden hâlını
Yaratana açık tuttu elini
Bu; beşere büyük destan değil mi?

Daima hamdetti hayırda, şerde
Ameli iledir külli beşerde
Sen düşürdün, şifâ senden bu derde
Ehl-i derde dertmend sultan değil mi?

Vücûdunu türlü yara kapladı
O; zikir ile dilini pakladı
Şeytan gelip karısını yokladı
Şeytan kula büyük düşman değil mi?

Ekşimik suratı titretti arşı
Ol Nebî fark etti bozulmuş turşu
Sıhhat bulur ise, karıya karşı
Yüz değneği vurması şan değil mi?

Sonunda iki kurt kâlble, diline
Musallat olunca baktı hâline
Hak için dilini aldı eline
Sabrı şükretmesi beyan değil mi?

Elhamdülillâhi Rabb’il âlemin
Zikrine mânia olacak dilin
Belki de tefekkürüne kalbimin
Bu düa ilâhi ihsan değil mi?

Kabul etti; ayağını vur yere
Çıkınca çağlayıp akan bir dere
Bunun ile yıkanınca bir kere
Derdi; alan şifa Haktan değil mi?

Sıhhat buldu, karısına yüz değnek
Söz verdi Allâh’a vuracak demek
Esas olan Yaratana yönelmek
Ölüme sebebi çoktan değil mi?

Hak Teâlâ vahy’eyledi Eyyûbe
Yüz süpürge çöpü birleştirip de
Bir defa vur ol ceza’ya sahibe
Beşere iltifat haktan değil mi?

Önceden çok evlât, malı Eyyûbe
İmtihandan geçtiğinden, verince
Kula düşen tefekkürdür derince
Zahmet sonu rahmet şadan değil mi?