07 Hırs İnsanın Gözünü...

Makam ve servet sahibi gemisiyle açık denizde
Bulur kendini yol alırken birden fırtınanın içinde
İnsanlar panik içinde beşik gibi sallanan gemide
Dalgalar, rüzgâr, fırtına, şiddetli yağmur bir de

Güverteye çıkar, sanki tufan; titrer korkudan
“Rabbim bizi kurtarırsan sağ salim buradan,
Bulduğum ilk şeyin ağırlığınca veririm malımdan! ”
Nasıl çıkar ağzından; hiçbir eser kalmaz fırtınadan.

Dönünce kum tanesinden başka bir şey arayarak
Kumsalı dolaşır boydan boya hem de yalın ayak.
Ayağına takılan bir şeyi çıkarır elleriyle kazarak.
Evine döner heyecanla bulduğunu kase sanarak.

Hemen terazi bulup heyecanla tartmağa başlar,
Terazinin bir kefesine onu; diğerine altın koyar.
Altınlar kefeden taşar; kaptan taraf yerinde sayar.
Sürekli kefeye altın atar; hayal kırıklığına uğrar.

Alimlere danışır; hiç kimse işin içinden çıkamaz.
Söz vermiştir Rabbine bir kere tutmasa olmaz.
Tavsiye üzerine dağdaki münzeviye gider, duramaz.
Farkındadır bir şeyin; Allah kimseyi darda koymaz.

Bizimki: “Sihirli midir? Neden altından daha ağırdır? ”
Münzevi: “Bu yüz kemikleri kırılmış insan kafatasıdır.
Dünyayı versen de doymayan insanın kafasındaki hırstır;
Onu doyuracak olan tek şey gömüldüğü kara topraktır.”

Ben sözümü tutmak istiyorum, bunu nasıl yapabilirim?
Onu toprakla birlikte teraziye koyup öyle tartın derim.
İsterseniz yardımınıza karşılık bir mabet yaptıra bilirim.
Bundan daha iyisini -etrafını ve gökleri gösterir- isterim.

İstanbul, 06.09.2006