Onur BİLGE
“Nazlı Hayal,
Bir rüya mıydı bir hayal miydi yaşadıklarımız? Ne kadarı gerçekti, ne kadarı sanal? Birazcık olsun hakikatle alakaları var mıydı seninle yaşadıklarımın? O zaman neden tamamen kayboldular? Hani ne oldular? Sen gidince düpedüz yalnızlık oldular, yalan oldular.
“Git artık, durma! Yüzüme vurma yalnızlığımı! Bakma gözlerime! Aldırma çaresizliğime! Zavallılığıma acıma! Alışkındır benim kulaklarım, yalnızlıkların sessiz çığlıklarına.” dercesine baktım, gelin arabasında gülücükler dağıtan yüzüne, bir ara. Yapmacık sevinç gösterilerimin arasına sıkışıp kalan çok kısa bir süreydi, birkaç saniye… Bir mahvoluş hali… Uçurumdan aşağıya yuvarlanma hissi… Bilmem yakalayabildin mi! Tüm davranışlarım göstermelikti, yalnız o durumum, gerçek ruh halimdi.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta