050 Demek ki Aşkmış Yakan

Anasını satarım, ben bu aşk i l l e t i n i n!
Matah bir şeymiş gibi herkes düşmüş peşine!
Z ı r n ı k aklı var ise şu a ş ı k milletinin...
Aşk güzelmiş de bunca, gözyaşının işi ne?

Ben aşk nedir bilmezdim, öğrendim bivefadan!
Gülmedim bir kez olsun, çektiklerim cefadan...
Bir kez de ben gülseydim n'olurdu bir defadan?
Madem aşk çok güzel de, onca mağdur kişi ne?

Şimdi ben yanıyorum, hem yağlı çıra gibi!
Yangın bir büyüdü ki, tuttu kalbimin dibi...
Aramaya ne hacet, aşk bütün müsebbibi!
Hiç yardım eden yok mu, bu yolun çıkışı ne?

Hicran, hüsran diyerek düşünüp de durmaktan,
Duldalarda yatıp da, hep başıma vurmaktan...
Aşk ateşinde her gün gönlümü kavurmaktan
Şaşırdım, şu kalbimin böyle diz çöküşü ne?

.....

Oysa insan sevince yanaklarda gül açar...
Gözlerinin önünden yarin hayali geçer!
Yani, sevince böyle kalınıyorsa naçar;
Demek ki aşkmış yakan, düşürüp ateşine...

Antalya-2014/01

TDK:

illet: hastalık ya da hastalık derecesine varan alışkanlık...
bivefa: sevgisine bağlı olmayan, vefasız...
cefa: zulüm, eziyet, çile...
mağdur: haksızlığa uğramış, kıygın...
zırnık: her hangi bir şeyin işe yaramaz en küçük parçası.