05 Yüreğime Doldurduğum Baki’den Artakal ...

Apostol'la Yirmi Beşinci Sayfanın İlk Dibacesi
1/
Bet beniz,
Yani bendeniz,
Ekin denizinde köleniz, fena idi be şahım.
Kahrımız fırtınalar ummanında ceviz kabuğu…
Kadehimiz elimizde bir aliterrasyon seyyaresi misali,
Emsali var say ki Amak-ı Hayal,
Kız Feryal!
Kızan Danyal ve biz…
Yani ikimiz iki koldan…
Dolanıyordu ya başımız gibi turaçlar aşk ilinde.
Yüreğimizde silme doldurduğumuz Baki’den artakalan,
Fuzuli’nin fuzuli bulduğu birkaç kırık gazeldi.
Ve biz her gün yeniden mumyalıyorduk bedenimizi,
Kafiyenin en redif keteniyle hem de.
Kefenimizi İpek Yolu boyunca takır takır sürüklüyorduk.
Hem de yüzü yanık mersiyelerin en İmam Husseynli acılısıyla,
Yüz yüze kahroluyorduk Kerbela susuzluğunda.
'Manyamış' Mongolyanik uğruların uykusuzluğunda,
Dalıp dalıp gidiyorduk siyahi Somali açıklarında.
İmgenin binlercesi acımasız korsan saldırmalarında,
Her saldırıda ölen hücrelerimizin son ömürleriydi bizlere kalan,
Katalan diyarında bir boncuk gözlü dilberdi,
Şu anda Meyhan'a dalan...
Ecel şerbeti kuru, kemikli ve bir mısralık ellerinde,
Sabitlenmiş mıh gibi gözlerinde azazil'in son pozidiası,
Omuzları üzerindeki ardıç tokmaklı mağlupyan ahalisi,
Bekleyegeldiğimiz Armegedonun son delisi,
Dönüveriyordu usuldan demirderbent geçidinden yana,
Bir kısır kadana kulunluyordu.
Ağarıyordu bir bebeğin kara perçemi,
Beni bir gülmedir alıyordu,
Derken sen dalıyordun düşlerimden içeri,
Ardınca Mısırlı Kleopat dalıyordu.
***
İşte böyle bir panaromadaydı özümüzdeki,
Yani şahım,karegözümüzdeki illüstrasyon,
Bizim de sevmekle sevmemek arasındaki kararsız kuburumuz,
Tüm kudurmuşluğumuz bir şiir mesafesi.
Olmaz ya, hadi olsa diyelim:
Leyl-ü Mecnun satır satır doğsa yağmur ardından gün diyarına, Bedbaht Mecnunun bahtına çölden gayrısı düşmezdi,
Optim müneccimler şahına da sorsak fuçurumuzu,
Yanık takvimimiz hiçbir rakamda üşümezdi..
Oysa bin ömürlük masallarda durum böyle mi?
Son kertede eteğimize, altın elmalar düşerdi gökyüzünden,
Ve o ankayızümrüdümsü maviliklerden lacivert damla,
Babamla anam aynı yatakta ama uyumaktalar şimdi,
Yerle gök arası dudak taşıyan bir faytonda kuytulanmaktalar,
Bu sırada lamba-yı Alaattin vilayetinde cönge kayıtlı,
Ekstrem devler de inerlerdi onlarla bile ve saf saf.
Yani şehbenderzadem,
Böyledir Zerdüşt Efendinin buyurdukları,
Şanssız şehzadenin bahtınadır zamanın doğurdukları.
***
Kabulse mirzadem,
Geçelim mi tarihi Yozgati’ye?
2/:
Böyle bir hikayet benimkisi ağalar işte.
Tarihi emiyordu bebek dudaklarımız. Yumruklarımız omzumuza yük. Büyük bir rüzgar gülü haşlıyordu an be an şiirimizi. Bizi alıp kucağına bir ayan, Ruscuk iline taşıyordu. Şaşıyordu her daldığında dönemeçlere. Sonra yoruluyordu. Diz üstü düşüyordu Bulgar yolunda. Bilmiyordu ki bu diyarda begleri taylar... Kronolijiyi ise huruf sırtlanır; kısıtlanır askerin ömrü zaman şeridinde. Akar gider milenyumlar Judik bir lisan ile. Senle ben… Aç değil açık değiliz. Ve buradayız, bu duldada şahım. Ben, Sühreverd, Herzl ve bir dolu gaz lambası. Yanımızda bir Masonik çoban, sırtında gizil abası. Ha unutuyordum. Son milenyumun son çelik piramidi sanki bir herze ya da yave. Ve bir firavun leşini saran kemikli ruhban elleri; yanıbaşında uzun ve reçine banyosunu seven keten kumaştan mumya bezleri. Bir ileri, bir geri… Aslına bakarsan human çobanı gibiydi yöre. Göre göre eriyordu ehram taşları. Başları tüylü sansar resmi, ellerinde uzun üvendirelerle rahipler. Dillerinde “kis kis kis! ” Gez, göz, arpacık veya ela iris. Bu arada ben mi? Sonun başlangıcındaydım, biliyordum amma umursamıyordum zira hiçbir şeyi duyumsamıyordum. İçiyordum anasını satıyım.
***
Apostol'lun gözünde bilmem kaçıncı sayfa Dibacesi,
Burada yazılanlar,
Sizin henüz bilmediğimiz bir hikayet ki…
Bidayeti kadim zamanlardan arta kalan,
Lan lan lan lan…
Anlaşılan o ki şiiri bağlamak zamanıdır.
'Lan barba ikiletme de doldur,” diyordum yüreğimi uzatıp,
Yüreğimse tıp tıp tıp! .
***