05 Gözünün Yalnızlığından Tanırdım Aşkı

Apostol'la Kırk İkinci Buçuk Sayfa Muhteviyatına Ek

1/:
Sabırsızdık,
Yoksul selleri akardı ya,
Gönlü gani masalların mirzam,
O çölde kırılmış rüzgarların yalnızlığındayız şimdi.
Beyazlanmayan doğanın ateşli yanlarına usul ve kadimi,
Anladığımda sırrını maddenin belki de,
Çok geçtir benim geçebileceğim yollarda randevun,
Kulağımda unuttuğum bir tını, saçlarımda kepek gibi,
Öykülerde ıslanan ellerini ısıttın ya koynuna sokup,
O çölde kırılmış rüzgarların yalnızlığındayız şimdi.
***
Oysa kalabalıklarda bile bomboş kalıyordu ellerimiz,
Ve hep bomboş kalıyordu kalabalık hayallerimiz,
Yaşama atılası iki küçük çentik gibiydik ya,
Şimdi kırık bin pencereye üşüşmüştük oysa be mirzam.
O çölde kırılmış rüzgarların yalnızlığındayız şimdi.
4/:
Ben seni gözünün yalnızlığından tanırdım,
Ve semiz güneşin yalancı kaleminden harf harf,
Sana söylediğim her zaman amandı zaten,
Aman be mirzam ne aşkla ne de aşksız...
Zaten kasveti içen sarhoşlar da gitti meyhaneden.
O çölde kırılmış rüzgarların yalnızlığındayız şimdi.
***
İşte böyle zamanlarda yerim vurgunu ben,
Şiir tutup kaldırır geceden canımı amma ruhumu alır.
Ama hız, hıza eş değilse şahım,
Bana kendi sahrama diz üstü düşmek kalır...
Bedenimi el alır, yüreğimi yel...
Şiir tutup kaldırır yerden beni ancak ruhumu alır.
5/:
O çöldeyiz biz,
Hepimiz yani yanık yetimler,
Mızrağımızın temreni kırılmış,
Ve agresif rüzgarların yalnızlığındayız şimdi.
Böyle bir hikayet benimkisi nihayeti,
Der ve ağlarız,
Özlemimiz sanadır.