05 Arzın Kutlu Rahminde Kıvrılır Virgül

Apostol'la Yüz Otuz Üçüncü Sayfanın Dibacesi

1/:
Şahım,
Var belle ki hal budur,
Kaçtığı yere burulur bütün ayaklar...
Ve her zaman tekerrürünü saklar kendi karnında...
Bir gün bin gündür alemin batınında,
Sen de bir intiharın kör ellerine düşersin,
Ya da kızıl bir keşişin kilisesine günlerden bir gün,
Anılarına giren günahını çıkarmak niyetiyle,
Keşiş de bilge biridir ya ve bilir ki,
Duru gözlü kızlar bulanık beyinlerde avlanır,
Yani ay ışığı ayın mirası değildir mayıs on beşlerine,
Her yıldızın altında bir başka güneş,
Her güneşin ortasında binlerce cehennem vardır...
***
Şahım,
Kader kaleminin keskin ucunu yontan her bıçak,
Önce kendi sapını düzeltir adaletten şaşmamak için.
İşte adalet böyle bir hassas terazidir,
Bir kefesinde yar varsa,
Ötekinde yaran vardır.
2/:
Ve ey şiir ve aşk sever eloğulları...
Böyle bir hikayettir işte benimkisi de bir tarihte:
O hanedeydim. Yani son evde. İçiyordum bütün birikimimi, kupa kupa. Ayıp ama... Şimdilik birikimimi ve arz yüzünde yazdığım şiirlerimi birer birer içiyordum anasını satıyım. Vulgar savaşçılar dalıyordu içeri. Yürekleri ellerinde. Son dilekleri gözlerinde belli belirsiz. Ve geçimsizdiler. Otuz yıl savaşlarından kalmaydı yaraları. Ne içmek için paraları,
Ne de yazmak için aşkları vardı.
3/:
Şaşkındım ki kendim de şaşmadaydım bu hali ahvalime,
Şimdi hendeseden sormayın bana masonik biraderlerim,
Ne pergelini bilirim arzın azgın piramidinin,
Ne de gönyeye dair bir kadok şövalyeliğim vardır.
Bir bildiğimse 'Lan Barba,” demdeyim tedirgin,
“Haydi ikiletme şairi de kupayı doldur! ”
Bakarsın son dolduruşun olur bu şiir.
Bir sarhoş tembelliğidir bizimki bu masada.
Hatta zamanda yer tutmaz şu anımız bile.
Mersiye ırlamadan arta kalan kısmıysa ömrümüzün,
Bir damla gözyaşı imal etmekle erir ve akar,
Bir vulgarik haşarılıktır beynimizdeki de,
Ağlarız bir damla ve ancak kendi kendimizi kırarız.
Cinayete bile kurban gidebiliriz az sonra diye bir şey varsa,
Belki de kalkarız yaşamımızdaki şimali yarımadamızdan,
Bir körfez daha oyarız yaşamımızın cenubuna...
Buradaki mutluluğumuz bir nefesle çeker canını.
Eğer bu şiirin,
-Daha doğrusu şairin-
Kızıl kanını kara zemine akıtırlarsa vulgarlar
Son anıları bundan ibaretti, diye not düşer,
Nöbetimizi devralan yazıcılar...