05.45 Şiiri Şiiri - Filiz Bülbül

yüreğim ağzımda, kulağım telefonda
gözüm değil kalbim arıyor seni tüm kalabalıklarda
aşıyorum dağ, tepe, bayır belki sen varsındır diye arkasında
tükeniyor umudum o kadar çabaya rağmen, karşıma sen çıkmayınca

sesim artık çok yorgun, tüm cümlelerimi yitirdim
düştüğüm kuyulardan beni tutup çek istedim
canın sağolsun desem de şimdi; çok yorgunum
ömrümden canımı söken o insan için, üstüne yürüdüm dikenlerin

yine de görüyorum, tüm çabalar yetersiz
göz yaşı dökmek anlamsız ve gereksiz
kim kimi kucaklar sonsuza dek, merak ediyorum
dünyayı sersem de ayağına, biliyorum gözünde her şeyim değersiz

şikayet değil bu sadece sitem ediyorum
bilmesen de, görmesen de içten içe eriyorum
başkasıyla olan mutluluğunu gördüğüm günden beri,
istediğinin ben olmadığımı artık çok net anlıyorum

dünyayı kucaklar gibi sarılmıştım sana
hiç bitmeyeceğini, uyanmayacağımı düşünmüştüm bu rüyadan
düşmem için hiç bir yer, yerini tutmaz yüksek binaların
yara alsa da tüm vücudum, kalbimin sağ çıkmasını diliyorum bu savaştan