Onur BİLGE
“Sevgili Şebnem,
Düğün gecesi, seni uğurlarken, kalabalığın sonundaydım. Seni en son gören olmak istedim. Arabaya yaklaştım. Arabasının camına alnını dayamıştın, bense aşkınla çırpınan yüreğimi… Gözlerim gözlerindeydi. Kollarım çaresiz, iki yanımda… Yetim çocuklar gibi boynumu bükmüşüm, sonradan fark ettim. Güçlükle ayakta duruyordum. Kaybım, anlatılmaz büyüktü! “Unutma beni!” diyordum kısacası, hal diliyle… Gönderdiğin bir öpücük oldu nasibim. Camı öpmüştün ya benim niyetime! En değerli armağan olarak o kaldı benimle.
Ayrılıyordun Antalya’dan… Ayrılıyordun ailenden, arkadaşlarından, benden… Canım tenimden ayrılıyordu! Yüreğim yerinden… Kendim kendimden… Sen oluyordum usulca ben. Sen olup kalıyordum, öylece. Halen aynı şekildeyim, inan!
Ah çekip de arkam sıra ağlar var
Bakarım bakarım sılam görünmez
Aramızda yıkılası dağlar var
Coşkun sular gibi akıp durulma
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta