0494 Üveyik Şiiri - Yorumlar

Onur BİLGE

“Üveyik’im,

Yüreği göğüs kafesine sığmayan kıpır kıpır bir kuştun. Çok uçtun, çok koştun, yoruldun. Hem sığındın avuçlarımın arasına hem de aniden elimden uçtun!

Bir kuşluk vakti kondun omzuma. Hava yağışlıydı, aylardan cüce şubat, günlerden cuma… Hayatımın en güzel bölümünü yaşattın hızlıca bana. Rüya gibiydi ne varsa… Eşyanın rengi deseni değişti, yiyeceklerin içeceklerin tadı… Dünya sana boyanıverdi, senin renklerine… Her şey senli oluverdi sanki hepsi sana ait… Yerde toprak, taş, çakıl, kum… Gökte güneş, ay, yıldızlar, bulutlar… Umutlar art arda boy vermeye başladı ekinler gibi… Her bir umut başaklandı, yüze bine katlandı. Sümbüllendi düşler düşlere düştükçe. Sen güldükçe parladı güneş, gecede ay, yıldızlar, sevdanın yüzü… Sen güldükçe parladı gündüzünde Aşkdeniz’in yüzü, yüzünde ışıltılar, gecesinde yakamozlar…