Onur BİLGE
Sabah Güneşi’m,
“Ufuk mavi ufuk turuncu…” diyorum, içim karardıkça “Kara gece kararıp kalmayacak, güneş yine doğacak!” Sözcüklerin baş harfleri umut oluyor, içim umut doluyor.
Ortaokuldayken hatıra defterlerine bir şeyler yazmamız istendiğinnde aklımıza gelen ilk söz, hayatın dikenli yollarında başarılar dilemek olurdu. O zamanlar biz hayatı bilir miydik? Nerden bilirdik de yazardık hayatın yollarının dikenli olduğunu? Yolumuza hiç diken çıkmamıştı ki! Kalıplaşmış bir cümleydi. Olduğu gibi alırdık, kullanırdık. Hayatım, birkaç çekirdek yüklü böğürtlen yiyeceğim diye acımasız dikenlerle cebelleşmeyle geçti. Her yerim çizik çizik… Kırmızıçizgili kumaşlara döndüm! İçim de öyle… Delik deşik! Hele kalbim! Hele kalbim, iğnedenlik!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta