Onur BİLGE
“Dedeciğim, beni affet! Bu senin sevgin var ya… Bana hiç de sağlıklıymış gibi gelmiyor. Aşk değil, saplantı sanki! İnatlaşma gibi bir şey… Umursanmamayı gurur meselesi yapmışsın, bence. Bulunmaz Hint kumaşı değildi ya… Dünyanın en güzeli de değildi! Tek o mu vardı yeryüzünde ki sen onu bu kadar, böyle taparcasına sevdin ve halen sevmekte olduğunu söylüyorsun! Nedir bu hastalıklı sevdanın aslı? Şimdi burada kimse yok. Bizbizeyiz.”
“O sevdirmedi ya bana kendisini. Onu sevdiğimi söyleyemedim açık açık ama anlamamış olması mümkün değildi. Ben onu sevdim, seveceğim. İnadına seviyorum, son nefesime kadar seveceğim hem de… İçimde eksiltmeyeceğim aşkı. Ben onu sevmeyi sevdim. Aşkı sevdim ben... Acıtan tadını… O kadını bu kadını değil, aslında… Her biri bir araçtı, birer ikona yahut kokona… Ben tapınmayı sevdim, kendimden geçercesine, yana yana… Karşılık beklemeden… Alıştım tek taraflına aşkın. Sevdam şaşkın, ben şaşkın… Sen de şaşkınsın değil mi güzel kız?”
“Şaşkınım, dede. Hem de çok şaşkın! Ben karşılıklısına talibim aşkın. Bir zamanlar gizlisi, yani tek taraflısı beni çok üzdü, çok yıprattı, yordu. O, o zamanlar başkasını seviyordu. Zamanla özgünlüğünü kaybetti. Tam vazgeçeceğim anda bana döndü ama artık benim dünyamdaki bütün ışıklar söndü!”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta