Onur BİLGE
“Taşra paklardı bizi! Kendimizi uzaklara atmalıydık. Baş başa kalmalıydık. Belki benden kaynaklanıyordu aramızdaki soğukluk. Ben normal davrandığımı sanıyordum ama Nevin, hemen hemen her kadında olan o kuvvetli sezgiyle yapmacık olduğunu hissediyordu da onun için mi kayıtsız davranıyordu bana karşı? Tüm olumsuzlukların ana sebebi benim hâlâ maziye takılı kalmam mıydı?
Nasıl anlıyordu? Nasıl seziyordu? Nerelerde açık veriyordum? Yanlışlıkla birkaç kere Nevin diyeceğime Nesrin demiştim ama yıllar önceydi. Sonraları bir daha olmaması için çok dikkat etmiştim. Hatta ilk heceyi uzatarak aklımı toparlama süresi kazandırmıştım kendime. Dilimi Nesrin’den Nevin’e birden bire döndürmem hiç de kolay olmamıştı! Kim olsa yanlışlık yapar, yapıverirdi. “Dil alışkanlığı…” demiştim her seferinde… Mazeretim kabul edilmiş miydi? Yoksa öylemi görünülmüştü?
Biliyorum, kadınlar unutmazlar! Birer mim koyarlar böyle yerlere. İtiraf edeyim, mimler birkaçı geçmiş, daha çok olmuştur. Şimdi düşünüyorum da… Akılda gönülde kim varsa dildeki de odur. Yalan değildi ki! İçim dışım oydu!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta