Anne rahmine düşen ikiz kardeşler,
Haftalar birbirini izlerken gelişirler.
Etraflarında olup bitenleri hissederler.
Birbirlerine hep aynı şeyleri söylerler:
Burası ne kadar harika, burada hayat var!
Anneyle bizi bağlayan bir kordon var.
Satarsın gözlerinin dikkatini, ellerinin nurunu, bir lokma bile tatmadan
yoğurursun
bütün nimetlerin hamurunu.
Büyük hürriyetinle çalışırsın el kapısında, ananı ağlatanı
Karun etmek hürriyetiyle hürsün!
Devamını Oku
yoğurursun
bütün nimetlerin hamurunu.
Büyük hürriyetinle çalışırsın el kapısında, ananı ağlatanı
Karun etmek hürriyetiyle hürsün!
İlginç ve müthiş...Zekice bir öyküleme..Alkış...
(''Dünyada iş olduğunu bilseydiniz,geri dönecekmişsiniz'' derdi annem,haylazlık yaptığımızda...Kendisi gitti bu kış...)
Doğumdan sonra hayatı varetmek(!) Elimizde/Çabamızda/Gücümüzde/Cesaretimizde
Kısaca EMEĞİMİZDE be yoldaş...
'' çok güzel bir tema ve çok güzel şiirleştirilmiş....tebrikler...''
Tebrikler Hasan kardeş... Sana şunu söyleyeyim... Konu planımdaydı.. Helal olsun.. Şu an kafamdakinden daha iyi anlattığını düşünüyorum.. Kutlarım..
ne güzell bizim bu dünyadan ölümümüz de öteki hayata dogus olacak mutlaka böyle..Emek verilmis güzelliklere tebriklerr, selamlar
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta